Hoe wordt het Sjogren’s syndroom gediagnosticeerd?

De diagnose van het syndroom van Sjogren wordt gesteld door een combinatie van symptomen, medische voorgeschiedenis en laboratoriumtests.

De meest voorkomende symptomen van het syndroom van Sjogren zijn droge ogen en een droge mond. Andere symptomen zijn vermoeidheid, gewrichtspijn, zwelling in handen en voeten, en problemen met denken en geheugen, bekend als cognitieve disfunctie.

Uw arts zal naar uw medische voorgeschiedenis vragen om te zien of u een van de veel voorkomende symptomen van het syndroom van Sjogren heeft. Hij zal ook een aantal laboratoriumtests laten uitvoeren om te controleren op specifieke antilichamen die met de ziekte in verband worden gebracht.

De meest gebruikte tests voor de diagnose van het syndroom van Sjogren zijn een bloedtest om de hoeveelheid antilichamen tegen SSA en SSB te meten (respectievelijk anti-Ro- en anti-La-antilichamen genoemd), een Schirmer-test om de traanproductie te meten, en een lipbiopsie om te kijken of er schade is aan de speekselklieren. Andere tests die kunnen worden gebruikt zijn een test om het niveau van B-celactivering te meten (de zogenaamde serum immunofluorescentie assay of sIFAB) en een elektromyografietest (EMG) om te kijken naar schade aan de zenuwen die de spieren aansturen die worden gebruikt bij het produceren van tranen en speeksel.

De diagnose van het syndroom van Sjögren (SS) kan moeilijk zijn omdat de symptomen die van andere ziekten nabootsen. Er is geen enkel bloedonderzoek of laboratoriumonderzoek dat de diagnose van SS kan bevestigen.

Het American College of Rheumatology heeft een lijst met diagnostische criteria opgesteld die artsen gebruiken om vast te stellen of iemand SS heeft.

Er is niet één test om de diagnose van het syndroom van Sjogren te stellen.