Ruim drie jaar geleden kregen wij te horen dat onze zoon hoogbegaafd is. Deze onthulling kwam niet uit zich zelf, wij hadden als ouders soms al het vermoeden dat hij erg slim was voor zijn leeftijd, maar hoogbegaafd? Nee… Veel mensen denken dat dit een fantastische situatie is maar dat is verre weg van waar. De lange gesprekken op school en al het gezeur daarom heen is het mij niet waard.
Onze zoon is erg klein voor zijn leeftijd, maar is in verband met zijn hoogbegaafdheid erg slim. Hij zou makkelijk een klas kunnen overslaan qua leerprestaties, maar dit kan hij sociaal/emotioneel niet aan. De school waarop ons kind zit werkt wel mee, maar hun gaat het ook te snel. Hij maakt CITO-toetsen waarbij hij de hoogst mogelijke scores haalt. Ons zoontje is volgens de leraren erg snel (hoog IQ) met leren en hierdoor wilt die ‘s morgens niet meer naar school. De uitdaging is denken wij helemaal weg en zijn bang dat hij gaat onderpresteren.
Ik kan me nog erg goed herinneren toen onze zoon het nummerbord van de auto oplas. Dit is het begin geweest van alle “ellende”. Vooral met lezen, spelling en rekenen heeft hij enorme voorsprongen vergeleken met de rest. Logisch, want hij begon al met lezen toen hij drie jaar was en dat helemaal alleen.
Nu hebben wij ook een dochtertje en ben ik eigenlijk bang dat alles zich weer gaat herhalen. Zij is ook ontzettend snel qua dingen tot zich nemen. Ze is momenteel 2 jaar oud en is al zindelijk, praat lange zinnen, zeer zelfstandig en heeft een hoogbegrip. Ik zie het al voor me de lange gesprekken op school…
Nee, hoogbegaafd kun je misschien beter niet zijn, maar men moet er mee leven. Ik kan ook nooit meer mijn kinderen in ruilen of weg doen. Het neemt alleen de nodige tijd in. Het gaat ook zeer goed met de kinderen, goed in sport, zeer sociaal en veel vriendjes. Ik heb gewoon wonderkinderen! Geen twijfel mogelijk!
, Een trotse ouder
Vond je dit een goed verhaal? Deel dit verhaal via de onderstaande buttons!
